Nazwa „koral” najprawdopodobniej pochodzi od hebrajskiego słowa „gord” lub arabskiego „goral”, co oznacza amulet. Biżuteria na ich bazie największą popularnością cieszy się w Europie oraz w krajach Wschodu, w szczególności Japonii.
Korale to nic innego jak szkielety wapienne koralowców Anthoza, w skład których wchodzą rozmaite gatunki organizmów morskich tworzących formy polipów żyjących w koloniach. Najszlachetniejszy z nich powstaje dzięki polipom z gatunku corallium rubrum. Kolonie te tworzą ławice na głębokościach od 3 do 300 metrów w strefach silnych prądów mórz. W zależności od wieku korala, zmianie ulega udział magnezu oraz tlenków żelaza. Nie bez znaczenia jest tu także głębokość, intensywność prądów oraz warunki środowiskowe – wpływają one na szybkość wzrostu oraz obecność fosforanów, chlorku magnezu, siarczanu sodu oraz jodu. Czynniki te mają wpływ na barwę zewnętrznej powłoki, tak zwanej koralowiny, która może być czerwona, różowa, biała, niebieska, fioletowa, a nawet czarna.
Zdobnictwo koralowe sięga okresu brązu. W przeszłości kamień ten był traktowany jako talizman mający chronić przed niebezpieczeństwem i chorobami. Wiara ta przetrwała do dziś – w Indiach wiele osób nosi koral przy sobie traktując go jako życzliwą wróżkę. We Włoszech na szyjach mężczyzn często zauważyć można natomiast cornetto – gałązkę korala ujętą w oprawę tworzącą wisiorek.
Naszyjniki z koralu stanowią nieodłączny element regionalnych strojów – krakowskiego i góralskiego. W pierwszym z nich dominuje szlif w regularne kulki, w drugim – tak zwanych beczułek. Biżuteria ta jest przekazywana z pokolenia na pokolenie.
Koral jest również stosowany w leczeniu różnego rodzaju dolegliwości – od anemii i depresji, przez epilepsję, aż po sklerozę i problemy żołądkowe.